|
|
|
Παύλου Παύλος Κυριάκου Είναι πολύ
δύσκολο μέσα σε λίγες γραμμές να κλείσεις μια ζωή, να περιγράψεις ένα
άνθρωπο, να αφουγκραστείς τον πόνο των δικών του, όταν αυτός ο άνθρωπος
πήγε στον πόλεμο και δεν ξαναγύρισε.
Σήμερα, όσο μας είναι μπορετό, θα σας γνωρίσουμε τον Άνθρωπο Παυλάκη
Κυριάκου Παύλου.
Γεννήθηκε στο χωριό μας στις 29 Ιουλίου 1946.
Οι γονείς του είναι ο Κυριάκος Παύλου και η Στυλιανή Παύλου.
Μεγάλωσε παίζοντας χαρούμενα στη γειτονία του. Πήγε στο Α΄ Δημοτικό
σχολείο Ξυλοτύμβου. Όταν τέλειωσε το δημοτικό, πήγε να μάθει τέχνη στον
γείτονά του επιπλοποιό Μιχάλη Παναγιώτου. Έμαθε καλά τη τέχνη του
πελεκάνου. Του άρεσε η δουλειά του. Όταν πέθανε o «μάστρος» του βρήκε
δουλειά στη Δεκέλεια, σαν πελεκάνος.
Ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος που, όσοι τον γνώριζαν, τον αγαπούσαν και
τον ήθελαν στην παρέα τους. Είχε το χάρισμα να δημιουργεί ευχάριστη
ατμόσφαιρα με τα αστεία του και τις κουβέντες του.
Όλοι οι φίλοι του μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το χαραχτήρα του. Ήταν
άνθρωπος που του άρεσε η διασκέδαση. Ήταν καταδεκτικός , έκανε παρέα με
όλους, πιο μεγάλους του, πιο μικρούς του, πλούσιους ή φτωχούς. Ήταν «φοαρτάς»
και «χορατατζιής».Αδύνατον να ήσουν μαζί του και να μην σε
έκανε να ξεχνάς τα προβλήματά σου. Ήταν αισιόδοξος άνθρωπος κι’ αυτή την
αισιοδοξία κατάφερνε να την μεταδίδει και στους άλλους.
Του άρεσαν οι εκδρομές. Γι’ αυτό, μαζί με τον φίλο και ξάδελφο του,
Ζένιο Καφά, όργωναν κυριολεχτικά την Κύπρο με εξορμήσεις στις Πλάτρες,
στον Απόστολο Αντρέα κι αλλού.
Σ’ όποιο χωριό πήγαινε δημιουργούσε
φίλους. Ο Ζένιος μας λέει: «Είκοσι χρόνια μαζί, δεν τον άκουσα να υψώσει
τον τόνο της φωνής του και να μαλλώσει με άλλον.» Ήταν άνθρωπος ήσυχος,
καλοσυνάτος.
Αγαπούσε με πάθος το ψάρεμα. Γι’ αυτό είχαμε μια ψαρόβαρκα μαζί και
πηγαίναμε και ψαρεύαμε.
Το 1971 έκανε και ένα ταξίδι στη Ρόδο μαζί με φίλους. Ήθελε να γνωρίσει
και άλλους τόπους και ιδιαίτερα την Ελλάδα.
Ακόμα είχε αδυναμία στα αυτοκίνητα. Το 1973 αγόρασε ένα άσπρο F.I.A.T
1500 και ήταν πολύ χαρούμενος. Μ’ αυτό το αυτοκίνητο κάναμε αρκετά
ταξίδια».
Ήρθε όμως ο μαύρος Ιούλης του 1974 και η ζωή του Παύλου κόπηκε στα δυο.
Αφήνοντας πίσω την αρραβωνιαστικιά του (αρραβωνιάστηκε 1-2 βδομάδες πριν
την εισβολή) . Ξεκίνησε για τον πόλεμο.
Στην πρώτη εισβολή ο Παύλος ήταν στη Λάρνακα στη διοίκηση των
στρατοπέδων.
Μας διηγείται ο Ζένιος: « Όταν τέλειωσε η πρώτη εισβολή βρεθήκαμε στην
Αλυκή. Ο Παύλος ήταν οδηγός. Μείναμε δυο μέρες και μετά μας πήραν
ανάμεσα της Αγλατζιάς και του Γερίου. Μείναμε δυο νύχτες και πήγαμε στο
Σοπάζ για μια νύχτα. Μετά μας πήραν στο Παλαίκυθρο μέχρι την δεύτερη
φάση της εισβολής. Εκεί ήμουν με τον Παύλο συνέχεια μαζί.
Μέσα του Αυγούστου ήλθε για τελευταία φορά στο χωριό . Όταν επέστρεψε
πίσω, ήταν πολύ σκεφτικός. Έχασε τον εύθυμο εαυτό του και δεν μιλούσε
πολύ. Ήταν πολύ αλλαγμένος».
Στις 15 Αυγούστου ο Παύλος ήταν στο Παλαίκυθρο μαζί με τους χωριανούς
μας Ανδρέα Μιχαήλ και Αδάμο Παναγή . Ήταν στο αυτοκίνητο του Φασιά που
ήταν γεμάτο πυρομαχικά.
Οι Τούρκοι με δυο τανκς χτύπησαν το αυτοκίνητο με τα πυρομαχικά. Ο
Παύλος, ο Αντρέας και ο Φασιάς κάθονταν μπροστά. Πρόλαβαν να πεταχτούν
κάτω από το αυτοκίνητο , γιατί οι Τούρκοι χτύπησαν την προτελευταία
κάσια του φορτηγού και έτσι, μέχρι να φτάσουν οι εκρήξεις μπροστά,
πρόλαβαν και απομακρύνθηκαν.
Όπως μας διηγήθηκε ο ίδιος ο Αντρέας «Εγώ έμεινα για λίγο στο έδαφος
κάνοντας τον πεθαμένο. Άκουσα το Φασιά που είπε του Παύλου να τον
ακολουθήσει. Επειδή ήταν φίλοι με τον Φασιά ο Παύλος τον ακολούθησε και
έφυγε από κοντά μου. Πήγαν προς τη μεριά της Αφάνειας. Είναι αγνοούμενοι
και οι δυο».
Δυο μήνες μετά την εισβολή ο Ζένιος αγωνιώντας για το φίλο και ξάδελφό
του, έκανε κάτι παράτολμο . Πήγε νύχτα στα κατεχόμενα εκεί που ήταν το
φορτηγό που έκρουσε από τα πυρομαχικά. Είδε το φορτηγό. Τίποτε άλλο.
Ήταν νύχτα. Ήταν επικίνδυνο να προχωρήσει πιο κάτω.
Αυτή ήταν με λίγα λόγια η ιστορία του 28χρονου παλικαριού, του εύθυμου
ανθρώπου, του ευκολοσχέτιστου φίλου.
Τον Παύλο τον ήξερα και εγώ προσωπικά, γιατί ήταν γείτονάς μου. Κάθε
μέρα πήγαινα σπίτι του, μαζί με τον αδελφότεκνό του τον Στέλιο. Θυμάμαι
από τον Παύλο ότι είχε την διάθεση να παίξει μαζί μας και να μας κάνει
αστεία, πράγμα που δείχνει άνθρωπο ευαίσθητο και καλοσυνάτο. Γιατί, μόνο
οι ευαίσθητοι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά και ασχολούνται μαζί τους ,
παίζοντας και κάνοντάς τα να γελούν.
Παύλο σε θυμόμαστε . Ποτέ δεν ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι, όπως εσύ.
Όπου και να’ σαι , να’ σαι καλά! . |
|
Με τη στρατιωτική
του στολή
Σε γλέντι μαζί με
φίλους, ο Παύλος είναι στη μέση
Σε στιγμές χαράς ο
Παύλος αγκαλιάζει τη μάνα του.
Οι γονείς του
Στυλιανή και Κυριάκος
Σε στιγμές χαράς με
αγαπημένα του πρόσωπα.
Αγαπούσε με πάθος το ψάρεμα |
To the top