28 χρόνια είναι πολλά.  Πάρα πολλά!

Ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου για τον πατέρα και τη μάνα που φεύγουν χωρίς να δουν τον αγαπημένο τους.  Στέρεψαν τα δάκρυα στο αυλακωμένο πρόσωπο της συζύγου, που ανάθρεψε μόνη τα παιδιά της με αγώνες και θυσίες, που τα βλέπει να γίνονται άντρες και γυναίκες χωρίς να αισθανθούν ποτέ το πατρικό χάδι, που τόσο στερήθηκαν, το αναζήτησαν μα δεν το βρήκαν.

Η ρόδα του  χρόνου γυρίζει ασταμάτητα.  Η λήθη , επικίνδυνη, ύπουλη για μας τους Έλληνες της Κύπρου.  Η «άλλη πλευρά» αυτό επιδιώκει.  Να ξεχάσουμε .  Να ξεχάσουμε νεκρούς, αγνοούμενους, εκκλησιές, βωμούς, σπίτια, περιουσίες…..

Όμως εμείς έχουμε χρέος ιερό να διατηρήσουμε τη θέληση, τη μνήμη και την ελπίδα ζωντανή. Έχουμε χρέος ιερό να διατηρήσουμε βαθιά μέσα μας ζωντανή τη μνήμη των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, για να σώσουν την πατρίδα μας. Έχουμε χρέος να μάθουμε ποιοι ήταν, πώς έζησαν, τι όνειρα είχαν, πώς χάθηκαν.

Μέσα απ’ αυτό το σκεπτικό ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε, σαν τάξη , τους επτά αγνοούμενους του χωριού μας.  Δεν ήταν εύκολο.  Δεν υπήρχε κάπου γραμμένη η ζωή τους για να την διαβάσουμε και να τη μάθουμε.  Έπρεπε να ανατρέξουμε στις πηγές.  Έπρεπε να ανασκαλίσουμε τις πληγές των μανάδων που τους γέννησαν, των παιδιών που δεν τους χάρηκαν, των αδελφών που τους στερήθηκαν και των φίλων που τους έχασαν.  Έργο δύσκολο .  Μα δεν το μετανιώσαμε. 

Ξεδιψάσαμε στα νερά της τιμιότητας, της ανθρωπιάς, του ηρωισμού  και του μεγαλείου.

Αναγεννηθήκαμε και αναβαπτιστήκαμε στα νάματα της Ελληνικής Ιστορίας βλέποντας  την να συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας ενσαρκούμενη στα πρόσωπα  των ηρωικών αγνοουμένων μας.

Στο προσκλητήριο της μνήμης απαντούν όλοι παρόντες: