Ο Πόλεμος

Δύσκολο του πολέμου το παιχνίδι.

Το τίμημα βαρύ κι’ ασήκωτο.

Ανάμνηση πικρή σ’ αυτούς που τον έζησαν.

Ευλογία σ’ αυτούς που δεν τον γνώρισαν

και δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ.

Δύσκολο του πολέμου το παιχνίδι.

Πικρό και βαρύ της προσφυγιάς το ξερίζωμα.

Πικρότερος και βαρύτερος ο θάνατος.

Μα πιότερο πικρή και βαριά η άγνοια

για τον πατέρα, τον γιο, τον αδελφό, τον αγαπημένο σου.

Δύσκολο του πολέμου το παιχνίδι.

Αδελφή αγνοουμένου

Ένας Αγνοούμενος

Εμένα μη με γυρεύετε με τη φωτογραφία.

Πολλούς έτσι γυρεύουν. Μα κανένα δεν βρίσκουν.

Εμένα θα με βρείτε στον Πενταδάχτυλο

μικρό δεντρί μες στα πολλά,

καταπράσινο, μπροστά στον ήλιο την αυγή

γεμάτο χρυσοστάλες.

Μη με κόψετε όμως.

Αφήστε με να μεγαλώσω.

Να τραγουδάτε στον ίσκιο μου τα καλοκαίρια.

Μη με γυρεύετε με τη φωτογραφία.

Είμαι ένα ματσικόρυδο στη Μεσαορία.

Μη με κόψετε όμως .

Αφήστε με να μεγαλώσω.

Άντης Κανάκης

Στον Αγνοούμενο γιο

Απόψε σε νοιώθω τόσο κοντά μου, μονάκριβε μου ,που νομίζω πως

αν απλώσω το χέρι θα σε αγγίξω.

Απόψε είσαι ζωντανός, όσο είμαι κι’ εγώ.

Γιατί αν πέθαινες, θα πέθαινα κι’ εγώ μαζί σου.

Ζω, γιατί ελπίζω στο γυρισμό σου.

Ζω, γιατί θέλω , σαν θα γυρίσεις, να είμαι εδώ,

για να σε σφικταγκαλιάσω .

Γιε μου, μονάκριβε μου, φως της ζωής μου!

Ποιος άνεμος σε πήρε μακριά μου ; Ποια λαίλαπα μας χώρισε

Βρέφος σε κράταγα στην αγκαλιά μου

και έπλαθα όνειρα για σένα.

Μου χάρισες λίγο απ’ το φως σου και μετά χάθηκες.

Μ’ άφησες να ζω στο σκοτάδι.

Απόκαμα πια! Έφτασα στη δύση… Κουράστηκα….

Έλα , πριν να με καταπιεί αυτό το σκοτάδι,

που για τόσα χρόνια με πολιορκεί και το πολεμώ.

Το πολεμώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις……

Γιατί ελπίζω. Ελπίζω πως θα σε ξαναδώ.

Δεν είναι δυνατό να χάθηκες τόσο άδικα!

Κι’αν δεν αξιωθώ να σε δω εδώ στη επί γης εξορία μου,

σίγουρα θα σε συναντήσω σε μια άλλη ζωή,

«ενθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη , ου στεναγμός ……

αλλά ζωή ατελεύτητος».

Τασούλλα Παπακυριάκου

Η Μάνα του Αγνοούμενου

«Πού ’ναι ο γιος μου;» Τραγική κραυγή

σκιζ’ η φωνή της μάνας τον αγέρα.

Ποιος ξέρει αδέλφια να της πει;

Και χίλια μίλια πάει να τον βρει

κι ας περπατάει νύχτα μέρα.

Κανείς δεν ξέρει… Κι ο καιρός περνά

κι ούτ’ ένα μήνυμα δεν παίρνει.

Οι έγνοιες – σαύρες στην καρδιά.

«Ζει το παιδί της; Ειν’ καλά;»

Κι’ η αγωνία – θύελλα τη δέρνει.

Κύπρος Τόκας

Στη Μάνα του Αγνοούμενου

Σε γνώρισα!

Ψηλάφισα τον πόνο σου,

μάνα του αγνοούμενου

με τη μαύρη μαντίλα.

Σε άκουσα!

Αφουγκράστηκα όσο μπορούσα

τους αργούς χτύπους της καρδιάς σου,

τους καρτερικούς.

Σε είδα!

Να δακρύζεις και να σκουπίζεις

τα δάκρυα σου τα ακατάπαυστα,

τα λυτρωτικά.

Σε θαύμασα!

Υποκλίθηκα στη δύναμή σου.

Μάνα του αγνοούμενου

με τη σφιγμένη καρδιά

και την ενσάρκωση της προδομένης ελπίδας.

Τασούλλα Παπακυριάκου

Σ΄ ανάγιωσα…

Σ΄ ανάγιωσα…

Σε κράτησα στην αγκαλιά μου.

Έφυγες μεσ απ΄ τα χέρια μου.

Σε περιμένω να γυρίσεις ξανά.

------------------------------------

Μάνα, κουράγιο!

Θα΄ρθεί ο γιός σου.

Κρατήσου!

Σήκωσε το βλέμμα στον ήλιο

να πάρεις δύναμη

απ΄ τη δύναμη του!

Φως απ΄ το φως του.

ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

.

Είναι τα χείλη του σφιγμένα,

είναι τα μάτια του θολά,

για χρόνια τώρα περιμένει

κι έχει φουρτούνα στη καρδιά.

Έχει αγνοούμενο πατέρα

που χάθηκε στην εισβολή

κι όλο ρωτάει τη μητέρα,

γιατί, μητέρα μου, γιατί

Κρατώντας μια φωτογραφία

σ όλο τον κόσμο διαλαλεί:

Λύστε μου πια την απορία

ζει ο πατέρας μου ή δε ζει

ΑΝΤΡΕΑΣ ΒΛΑΜΗΣ

Contact with us

Αυτή η σελίδα είναι αφιερωμένη σ όλους εμάς που με τόση ευκολία ξεπουλάμε τη πατρίδα μας Πάμπος Τσόκκος