Αγαπημένε μου παππού Αδάμο,
σε έψαχνα, σε ζητούσα, σε
χρειαζόμουνα. Αλλά εσύ δεν ήσουν πουθενά. Ήθελα να παίξουμε, να
γελάσουμε, να κολυμπήσουμε, να διαβάσουμε μαζί ένα βιβλίο...
Όταν μου μίλησαν για σένα
ένιωσα πολύ περήφανος.
Ο παππούς μου είναι ΗΡΩΑΣ,
σκέφτηκα.
Ο παππούς μου πολέμησε τους
Τούρκους σαν ένας γνήσιος Έλληνας στρατιώτης.
Ο παππούς μου δε δείλιασε
στιγμή.
Πολέμησε για να είμαστε
όλοι εμείς σήμερα ελεύθεροι, έστω και στη μισή μας πατρίδα.
Στις 2 Αυγούστου όταν
μάθαμε ότι βρέθηκαν τα λείψανα σου νιώσαμε όλοι συγκίνηση , πόνο
αλλά και ανακούφιση. Έδωσες ένα τέλος στο μαρτύριο που ζούσε όλη
η οικογένεια σου και πέρασες και επίσημα στην αθανασία.
Τρεις σφαίρες σου έριξαν οι
Τούρκοι και η γενναία σου ψυχή πέταξε στον ουρανό.
Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι
όλα αυτά τα χρόνια ήσουν μαζί μας και θα συνεχίσεις να είσαι.
Και όταν εγώ θα φωνάξω παππού, εσύ θα μου απαντάς από ψηλά. Θα
μας βλέπεις όλους, τη μητέρα σου, τα αδέλφια σου, τις κόρες σου,
τα εγγόνια σου και θα καμαρώνεις.
Να ξέρεις ότι και εμείς όλοι
σε αγαπάμε και προσευχόμαστε για σένα.
Πήγαινε στη προηγούμενη
σελίδα |