|
|
|
 Back
15 Οκτωβρίου 2006
Απαράδεκτο βιβλίο ιστορικής διαστρέβλωσης
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ
Η ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ κριτική αντίκριση του διαβόητου πια εγχειριδίου της
ιστορίας Στ' Δημοτικού, από τον πανεπιστημιακό Νίκο Λυγερό και τον Α.
Παυλίδη του Παιδαγωγικού Ελλάδος, οι παραθέσεις συγκριτικών στοιχείων και
παραπομπών επιτείνουν τους κινδύνους ιστορικών ακρωτηριασμών,
παραμορφώσεων και βιασμών της αλήθειας, που επισημάναμε ήδη, και ενισχύουν
τους φόβους για παρεμβολή, στην Ελληνική Παιδεία, των συνωμοτικών
επιδιώξεων, όπως τις απεκάλυψε ο Χένρι Κίσινγκερ, στην Ουάσινγκτον, το
Σεπτέμβριο του 1974, σε συνάντηση οικονομικών παραγόντων, και τις
κοινοποίησε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», Σεπτ. 1999, με εμπλοκή της
σκοτεινής σκευωρίας στην πολιτική των βαλκανικών προσεγγίσεων (!) τις
οποίες, ο κακός εκείνος δαίμονας της πατρίδας μας, εξαρτούσε από τα
πλήγματα «στην ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση και τη θρησκεία των ολίγων
Ελλήνων που δημιουργούν μεγάλα προβλήματα»!.. Οι επισημάνσεις του
πανεπιστημιακού της Λιόν και του εκπαιδευτικού των Αθηνών επικυρώνουν την
επί του θέματος επιχειρηματολογία, καθιστώντας υπερεπείγουσα την
αποκατάσταση των ιστορικών γεγονότων και την άμεση ενημέρωση των δασκάλων,
με έγκυρη παραρτηματική έκδοση, ούτως ώστε να καταδεικνύεται η
πραγματικότητα, ν' αποκαθίσταται η ηθική τάξη, να προλαμβάνεται η
γνωσιολογική παραμόρφωση και να υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα του
υπεύθυνου προβληματισμού επί των επιδιωκομένων, μέχρις ότου αποσυρθεί και
αντικατασταθεί το βιβλίο και αναχαιτιστεί, τουλάχιστον, η επιχειρούμενη
εισβολή στη γνώση και στη σκέψη τής μαθητιώσας νεότητας. Προς επίρρωσην
των υποβολών αρυόμεθα από τις παρατηρήσεις και τα ακόλουθα: (σελ. 19, πηγή
2.8.), με δικά μας σχόλια:
Ο πρεσβευτής της Γαλλίας Ντε Μπρεβ στην Κωνσταντινούπολη, 1590-1606, προς
το βασιλιά Λουδοβίκο: «Οι σουλτάνοι συνηθίζουν, όταν κατακτούν ένα
βασίλειο ή μια επαρχία να διατηρούν θαυμαστή τάξη. Δημεύουν τις περιουσίες
της Εκκλησίας και των πολεμιστών που έπεσαν στη μάχη και φυσικά όλα τα
αγαθά του ηττημένου ηγεμόνα. Όσο για το λαό, αφήνεται να ζει σύμφωνα με τα
ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία».
Με την έμμεση διαστρέβλωση που επιχειρείται με την ξένη μαρτυρία,
επιδιώκεται η ωραιοποίηση του τέρατος της πολυαιώνιας δουλείας και ο
εξωραϊσμός της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και δεν παρέχεται δυνατότητα
πρυτάνευσης της πραγματικότητας με την παράθεση πηγών γεγονότων που
ανασκευάζουν τον ισχυρισμό και διαψεύδουν τη μαρτυρία. Η έντιμη
εκπαιδευτική ενημέρωση θα επέβαλλε π.χ. υπογράμμιση της σφαγής του
Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', του απαγχονισμού του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των
καρατομήσεων των Επισκόπων Πάφου, Κιτίου, Κυρηνείας, των απαγχονισμών και
των καρατομήσεων του Ιουλίου 1821 στην Κύπρο, των σφαγών εκατοντάδων
αόπλων προκρίτων και των δημεύσεων των περιουσιών των θυμάτων από τον
Τούρκο διοικητή και τον Ζιορζ Λαπιέρ!
Επίσης αποκρύπτεται ο εκβιασμός εξωμόσεων επί ποινή θανάτου! Περαιτέρω
παρασιωπάται η τακτική της αδιάκριτης σφαγής του κόσμου, όπως στη Χίο, στα
Ψαρά, στη Χαλκιδική, στην Κάσο, στην Κρήτη, στην Κωνσταντινούπολη, στη
Σμύρνη και αλλού. Άλλο τεκμήριο, η μείωση της σημασίας γεγονότων όπως η
έξοδος του Μεσολογγίου, την Κυριακή των Βαΐων του 1826, μετά από ένα χρόνο
απάνθρωπης πολιορκίας. Η έξοδος χαρακτηρίζεται «κίνηση των πολιορκημένων
Ελλήνων να βγουν από το φρούριο»...
Εξάλλου, δεν γίνεται αντιπαραθετικός λόγος για τις σφαγές της Λευκωσίας το
Σεπτέμβριο του 1570 και των σφαγών αλλά και των παρασπονδιών της
Αμμοχώστου το 1571. Πέραν τούτων, επισημαίνονται οι βουλγαρικές επιδρομές
στη Μακεδονία, οι απολυτρωτικές προελάσεις στους Βαλκανικούς πολέμους 1912
χαρακτηρίζονται και διεκδικήσεις εδαφών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αποφεύγεται η πυρπόληση της Σμύρνης το 1922, επικαλύπτεται η βαναυσότητα
κατά τη Μικρασιατική καταστροφή και παραπέμπεται ο μαθητής στον Κεμάλ, σαν
ιστορική πηγή για το μέγιστο έγκλημα γενοκτονίας του Μικρασιατικού
Ελληνισμού, που από 8 εκατομμύρια 800 χιλιάδες (American Philosophical
Society - Late Ancient and Medieral Population - Philadelfhia 1958, τ.χ
LIII, σελ. 8) και J.C. Russel «Recent Advances in Medieral Demography»
1965 σελ. 99. Βέβαια, παρακάμπτονται οι συγγραφές Χόρτον, Μόργκενταου,
Τόινμπι, Σολομωνίδη, Φωτιάδη, Διομήδη, Σωτηρίου κ.ά. και οι χαρακτηρισμοί
Τζ. Κλεμανσό, Λ. Τζιορτζ, Μαρτίνου Λουθήρου κ.ά. Και λησμονιούνται οι 700
χιλιάδες νεκρών, τα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) - λέγε ατιμίας
και εξόντωσης - γίνεται παραπομπή στον Ατατούρκ όχι όμως και στο Δαμάντ
Φερίντ Πασά και όχι βέβαια στο «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη ή ακόμα
στις τουρκικές πηγές της Χαλιδέ - Εδίπ - Χανέμ (εφημ. «Βακίτ» 22 Οκτ.
1918) και στην εφ. «Αξάμ». Όσο για τον απελευθερωτικό αγώνα του κυπριακού
Ελληνισμού, του τελευταίου ως τώρα κεφαλαίου ελληνικής δόξας, τα ελάχιστα
αναφερόμενα υπάγονται στη σκόπιμη απαξιωτική παρασιώπηση.
Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται μ' ένα άρθρο.
Back |
|
|
To
the top