12 Ιανουαρίου 2007

Απεργάζονται νέες πανωλεθρίες

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ

Επί τρεις δεκαετίες κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας ότι μετά τις ελληνικές υποχωρήσεις στην Κύπρο, οι Τούρκοι θα κλιμακώσουν τα αρπακτικά επεκτατικά σχέδια τους, με στόχους τη Θράκη και το Αιγαίο, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργούν αιτιολογικές αφορμές παγίωσης της πολεμικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, διά της μεθόδου των τετελεσμένων γεγονότων. Και τις προειδοποιήσεις μας στηρίζαμε σε ιστορικά δεδομένα και αναλύσεις ιστορικών, πολιτικών και στρατιωτικών δεδομένων μιας χιλιετίας, με τη μελέτη που διεβιβάσαμε στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον πρόεδρο της Βουλής και τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Κωνσταντίνο Καραμανλή και δημοσιεύσαμε στη «Βραδυνή» Αθηνών, στο «Φιλελεύθερο» και τον «Ελεύθερο Λαό» Λευκωσίας: (Γιάννη Σπανού, «Έλληνες και Τούρκοι, δέκα αιώνες γειτονίας»). Δεν θεωρείται άσκοπη η υπόμνηση των παραπομπών στις πολιτικοπολεμικές μεθοδεύσεις αλλά και τις αδιαφοροποίητες νοοτροπίες των Τούρκων, από τις εμφανίσεώς τους στη Μεσοποταμία από το πουθενά, επί Γανζεβίδη, και ιδιαίτερα από της εποχής Tugril-beg (1040) και Alp-Arslan (1048) και των σαρωτικών επιδρομών του 1065 εναντίον του Ανίου της Αρμενίας και του Βυζαντινού Ελληνισμού από το Μαντζικέρτ, με την πανωλεθρία της 1ης Αυγούστου 1071, με συνέχεια το «θανάσιμο πλήγμα» Μυριοκεφάλου, κατά Vasiliey, (Quilidji Arslan 1176) με τον αντιβυζαντινό συνασπισμό με τον Βαρβαρίσσα, το Πετσενεγγικό 1087. Οι παραπομπές στον Ακροπολίτη, τον Ποχυμέρη, τον Γρηγορά, τον Φραντζή μέχρι το 1453, τον Δ. Ζακυνθινό, τον J. Calmette, τον Franz Babinger, τον F. Schlumberger, τον Vasilief, τον K. M. Setton, αλλά και στον Ηρόδοτο και στο Θουκυδίδη, είχαν δεδηλωμένο σκοπό να υπογραμμίσουν την εκτίμηση ότι ο εν προκειμένω αντίπαλος ήταν ενστικτωδώς εξαρτημένος, στην πορεία του στο χρόνο, από τις αδάμαστες επεκτατικές ορμές των κατακτητικών του επιδρομών, και την καθ’ ημάς βεβαιότητα ότι στις ορμές αυτές παρέμενε αναλλοίωτος, με αμετάλλακτο φυλετικό χαρακτήρα παραδοσιακό και αμετάβλητη μιμητική και επαναληπτική παρόρμηση.
Οι αποδείξεις είναι ιστορικές και οδυνηρές. Κατελήφθη η ανθούσα Μικρά Ασία, μηδενίστηκε πληθυσμιακά ο ελληνισμός των εννέα σχεδόν εκατομμυρίων, έπεσε η βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη, εκκριζώθηκε ο ελληνισμός, χάθηκε η αυτοκρατορία Τραπεζούντος και ο Πόντος, και χίλια χρόνια από το Μαντζικέρτ, μετά την Κύπρο, ο καραδοκών εχθρός κτυπά στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Έχει ήδη αναγγελθεί ότι η τουρκική εθνοσυνέλευση πραγματοποιεί ειδική συνεδρίαση για την «τουρκική μειονότητα της Θράκης», ο δε ΥΠΕΞ της Άγκυρας Αμπντουλάχ Γκιουλ δεν αποκρύπτει ότι θα εγείρει θέμα κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα! Παράλληλα, οι σοβαροί και υπεύθυνοι Έλληνες, που αρνούνται τις παρωπίδες και την τύφλωση των εξώνητων οργάνων του Στέιτ Ντιπάρτμεν, του Φόρεϊν Όφις και των υποχθόνιων παραφυάδων τους δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις, ούτε παρασύρονται από την προπαγάνδα ελληνοφώνων πρακτόρων. Βλέπουν τις τουρκικές μεθοδεύσεις και δείχνουν τις όμοιες πολιτικές συμπεριφορές από το 1955 στην Κύπρο και από το 1942 στην Κωνσταντινούπολη. Και δεν αποκλείουν ότι θεωρούν προγραμματισμένες και τις αναταραχές των αφορμών και τις προκλήσεις των παρεμβάσεων, που θ’ ανοίξουν τις πόρτες στην «προστάτιδα» (!) των μειονοτήτων κυβέρνηση Μπους, θα προσφέρουν νέες «ευκαιρίες» στην Αγγλία στα ευρωπαϊκά υποβολεία, τα παρασκήνια και τα προσκήνια και θα χαλκεύσουν παρεμβατικές υποχρεώσεις στις στρατιές Αιγαίου και Έβρου.
Βέβαια, η μη αποκρυπτόμενη εχθρική πανουργία δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Είναι δεδομένη στρατηγική δέκα αιώνων και στην ευρύτητα και στις λεπτομέρειες και στα προανακρούσματα και στις εφαρμογές, καθ’ ον χρόνο «ηρεμεί το ελληνικό» κατά τον Βυζαντινό ιστορικό και ενώ, ως και επί Παλαιολογείου δυναστείας (Μιχαήλ Η΄), «η πολιτική του στερείται συνεχείας, είναι ανεπαρκής, συμπτωματική και έναντι της Δύσεως υπερτροφική»!... Ίδιοι κι απαράλλακτοι οι Τούρκοι, ίδιοι κι απαράλλακτοι κι εμείς. Ανήγειρε ο Μωάμεθ ο πορθητής το «Ρούμελη Χισάρ» το φρούριο στο Βόσπορο, και η κοινωνία αδρανούσε, κλείνοντας τ’ αφτιά στις εκκλήσεις του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Το μόνο που διαφέρει σε σύγκριση με τα σημερινά είναι ότι ο μεν τραγικός βασιλιάς έπεσε μαχόμενος στην Πύλη του Ρωμανού για την τιμή της πατρίδας και το φιλότιμο του ηγέτη, ενώ στους καιρούς μας οι ηνίοχοι της ελληνικής μοίρας ψυχαγωγούν τους όχλους με «ζεμπεκιές», κολακεύουν τους κυβερνώντες της Άγκυρας με καταθέσεις στεφάνων στα αγάλματα των σφαγέων της Μικρασίας και μειδιώντες και περιχαρείς εναγκαλίζονται τους απεργαζομένους νέες πανωλεθρίες στο κράτος των επεμφημιών ενίων «βεντετών» των μέσων επικοινωνίας. Εάν υπάρχει κάποια αξιοπρέπεια, αυτή διαφαίνεται υπό έννοιαν αντίστασης από την ασπαίρουσα Κύπρο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα καμφθεί από τις ολόπλευρες πιέσεις και θα κρατήσει υψωμένη τη σημαία της απελευθερωτικής διεκδίκησης μέχρι ν’ ανατείλουν καλύτερες μέρες στη νότια σκηνή του ελληνικού δράματος.

Back