ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΡΝΕΡΑΣ

ΚΟΚΟΣ ΜΗΝΑ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΑΠΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΠΙΤΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΚΚΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΑ

  ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΗΣ

.ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Είμ αγράμματος κουλούτζ ιν, έν θωρώ τα δκυό μου νύσ ια

τζ εις τήν γήν γοιόν το σκουλούτζ ιν πασπατεύκω ίσ ια ίσ ια.

Είμαι όπως μνιά κουζούλα, είμαι γέρημος πό ούλα,

πόν έσ ει ποτζ εί τζ αι τζ εί είς τον κόσμον παραπάνω.

Τζ η δουλειά μόν βοσσ ιτζ ή τζ αί βοσκός εννά πεθάνω,

γιατί ο τζ ύρης μ ο φτωχός άφησέν με δίχα φώς.

Ε άδρωπε  πού μασ  εσαι ν αρπάξεις, να στοιβάσεις,   την γην να κάμεις μάλιν σου, τον κόσμον ν αγκαλιάσεις. Σάν έρκεσαι, χαρρεύκεσαι τόν κόσμον εννά φάεις,         μμά πάλε πίσω νηστικός, σάν ηρτες, εννά πάεις

Τρεις εν οι μέρες σου που ζιείς στη γην τζιαί βασιλεύκεις             τη μια μωρόν, στες δκυό σαι νιος, στες τρεις γερνάς τζιαί φεύκεις.

Με βασιλιάς κρατίζει σε στη γη με δκιακονίτης, σήμερον είσαι ζωντανός, αύριο μακαρίτης.

Γιατί τά θέλεις τά πολλά τζιαί τυραννιέσαι κόμα,     αφου ννά μείνουν γέρημα τζ΄εσού μνιά φούχτα χώμα  τζ΄αί τυραννιέσαι τζ΄έν έσ εις με νεπαμόν με πνάσμαν;   Ο άδρωπος έν τρώ την γην, η γη τρώει το πλάσμαν! Τζ΄όσα τζ΄άν κάμεις, άδρωπε, στην γην τζ΄όσα κερτίσεις, μιτά σου έντζ΄ε παίρνεις τα, δαπάνω ννα τα φήσεις,

να λιούν, να στάσσουν, να σκορπούν μές στου βορκά το ρέμαν, γιατ΄έντζ΄έν άλλον τίποτε, παρά φκιασμένον ψέμαν.

Ψέμαν τζ΄εσού πά ΄σ τούντην γη τζ΄αί ψέμαν τζ οι δουλειές σου, σαν τα φτερά στον άνεμον, μαθκιούν, σκορπούν τζ αι ρέσσουν.

Έτσι να πεις, ως πον πορνόν, μεν μείνεις να νυχτ'ωσει, γιατ ύστερα ν΄άδύνατον για σέν να ξημερώσει.

Εν που την ώραν πόρκεσαι, ώς τόν τζ αιρόν που φεύκεις. θωρείς που πεθανίσκουσιν τζ αι πάλ εσόν πιστεύκεις;

Τζ αί μάσ εσαι, σκοτώννεσαι, τζ εί χάλασε, δά χτίσε,          μα στάθης τζ αί καμνιάν φοράν τζ εσκέφτηκες πκοιός είσαι;

Σάν έναν φύλλον τού δεντρού που σσ ειέται όπως πρέπει τζ άξυπα ππέφτει πά στην γην τζ αι λλίον λλίον σέπει, έτσι τζ εσέν το ίδιον η ψεύτιτζ η η ζωή σου,                   έρκεσαι, φεύκεις, χάννεσαι τζ ούτε στην γην πώς ήσουν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 ΑΡΚΟΝΤΟΙ ΤΖΙΑΙ ΦΤΩΣΙΟΙ

Μές στο σιμηντηρόχτιστον τζι ακάμωτον χωράφιν

έμπηκα τζι είδα μνήματα, είδα σταυρούς στημένους

τζιαι πάνω τους να φαίνεται, να μολοά, να γράφει

γρονολοϊαν τζι όνομαν τους λας τους πεθαμμένους.

Τζι είδα τζιαι μνήμαν του φτωχού τζιαι του αρκόντου μνήμαν,

με γύρου γύρου κάντζιελα, άγαλμαν τζιαι τζιβούριν,

μα του φτωχού, του πάφτωχου, μεσάνυχτον πισσούριν.

Τζι έκλαψα τζι αναστέναξα τζι εχώστηκα στο κρίμαν

τζι εφάνην μο’ σσισεν η γη τζι ερούφησεν με κάτω

τζι επήα τζι εποκούλιασα στα τάρταρα του Άδη.

Τζι είδα μες τζιείντην γερημνιάν, μες τζιείνον το σκοτάδιν

Στοίβες, βουνάρκα τζιαι σωρούς κόκκαλα των πλασμάτων.

Τζι εστάθηκα τζι εθώρουν τα σιυφτός έναν καράριν

τζι ούλα τζιει κάτω μια πίττα, ούλα μαλλιά κουβάριν.

Τζι εν εξηδκιάλυσα τζι εγιώ κόκκαλον μανιχόν του,

να πω τούτος εν του φτωχού τζιαι τζιείνος εν τ’ αρκόντου !