Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα

με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα  

Πολυδώρου Αντώνης Βραχίμη

Πάντα χαμογελαστός, αισιόδοξος, ήθελε να δίνει χαρά στους γύρω του. Είχε πολλούς φίλους που τον αγαπούσαν.
Ποτέ του , απ’ όσο θυμάμαι, δεν μάλωσε με κανένα. Αγαπούσε με πάθος τη μουσική, γι’ αυτό άρχισε μαθήματα βιολιού με δάσκαλο τον Κωστάκη Κωνσταντίνου. Έπαιζε όμως και μαντολίνο, μπουζούκι, και μελότικα. Η μουσική πήγαζε από μέσα του.
Του άρεσε να ασχολείται με τα ηλεκτρικά. Κατόρθωσε να φτιάξει μόνος του ραδιόφωνο, το οποίο και λειτουργούσε.
Σκόπευε, μετά τη στρατιωτική του θητεία, να πάει στην Αγγλία για να σπουδάσει μηχανολογία.

Στην Ακαδημία ξεχώριζε για το ωραίο παρουσιαστικό του . Ψηλός, όμορφος, με σπινθηροβόλα μάτια, πάντα στην πρώτη σειρά στις παρελάσεις του σχολείου του.

Του άρεσε και το ποδόσφαιρο. Ήταν τερματοφύλακας.
Λάμβανε μέρος στις Εθνικές μας γιορτές που γινόντουσαν στο σύλλογο. Μια φορά ερμήνευσε κάποιο ήρωα του 1821.
Στις 23 Ιουλίου 1973 κατατάχτηκε στο στρατό, στον Καράολο. Ορκίστηκε εκεί και μετά πήγε στο πυροβολικό, στο Τρίκωμο. Υπηρετούσε σαν ασυρματιστής στο στρατόπεδο του Τρικώμου. Ήταν στην 181 Μ.Π.Π, μαζί με τον Μιχάλη Μιχαήλ, τον ξάδερφο και παιδικό του φίλο.
Λίγο πριν εκδηλωθεί το πραξικόπημα, μέσα σ’ εκείνον τον παράλογο φανατισμό Γριβικών- Μακαριακών, είχε και ο Αντώνης τη δική του εμπειρία από τους Γριβικούς συναδέλφους του. Τον έδειραν, γιατί ήταν Μακαριακός . Τον τάϊσαν σαπούνι πράσινο και του έχυσαν κοκα-κόλα κάτω από το πουκάμισό του. Χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο του Βαρωσιού. Εμείς το μάθαμε αργότερα.
Στο στρατό , εκτός από ασυρματιστής, είχε και το καθήκον, όσα όπλα δεν μπορούσαν να διορθωθούν στο στρατόπεδο, να τα παίρνει κάθε Δευτέρα στο Β.Μ.Η. για να τα διορθώνουν.
Έτσι και στις 15 Ιουλίου 1974, μέρα καταραμένη για την Κύπρο, ξεκίνησε από το Τρίκωμο για να πάει στη Λευκωσία.

Τον ειδοποίησαν να πάει στο Προεδρικό, για να υπεραπίσει την Δημοκρατία και τον Μακάριο από τους Πραξικοπηματίες. Πήγε. Έμεινε στη Λευκωσία τρεις μέρες νηστικός. Εγώ τον είδα την Πέμπτη 18 Ιουλίου στο στρατόπεδό του στο Τρίκωμο και κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συνέβηκε, γιατί ήταν αρκετά αδυνατισμένος. Μόλις το προηγούμενο Σάββατο, 13 Ιουλίου, είχε έλθει στο σπίτι και ήταν καλά. Όταν μου εξήγησε τι έγινε του είπα: « ελπίζω οι σφαίρες που βούννησες, κάττο να μεν εσκοτώσαν.»
«Μεν φοβάσαι μάνα». Μου απάντησε .
Αυτή τη μέρα, την Πέμπτη 18 Ιουλίου, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν και η τελευταία φορά που είδα τον Αντώνη μου. Του πήρα χαλούμια, πεπόνι , καρπούζι, ψωμί αλλά ήταν πολύ βιαστικός και δεν τα πήρε. Ήταν έτοιμοι για να ξεκινήσουν για τον Πενταδάκτυλο. Ίσως οι διοικητές τους να υποψιαζόντουσαν ότι η Τουρκία που καραδοκούσε τόσα χρόνια να εισβάλει στην Κύπρο, τώρα με το Πραξικόπημα θα «άρπαζε» την ευκαιρία για εισβολή. Και ο Αντώνης μου ήταν στην πρώτη γραμμή στις 20 Ιουλίου .
Η 181 Μ.Π.Π., πολέμησε γενναία τον εχθρό στο Συγχαρί. Ο Αντώνης μου δεν ξαναγύρισε. Δεν ξαναείδα το όμορφο πρόσωπό του, το ωραίο χαμόγελό του. Ο πατέρας του πέθανε πέρσι μ’ αυτό τον καημό.
Στις 23 Ιουλίου 1973 κατατάχτηκε στο στρατό. 23 Ιουλίου 1974 χάθηκε. Σε δυο μήνες θα τέλειωνε τη στρατιωτική του θητεία για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα . Όμως δεν πρόλαβε. Η Τουρκική εισβολή, που ξεσπίτωσε διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους, που σκότωσε χιλιάδες νεαρά παιδιά , που άφησε 1619 αγνοούμενους, ανάτρεψε τα πάντα στη ζωή του Αντώνη και στη ζωή χιλιάδων Κυπρίων.»
14 Μαρτίου σήμερα! Ναι, θα τολμήσω τον παραλληλισμό ! Αντώνης Πολυδώρου. Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Νέοι, ωραίοι, με ψηλό ανάστημα, αθλητικό κορμί, ευγενικοί, εραστές της ζωής και των χαρών της, άνθρωποι με αξίες και ιδανικά.
Ο ένας άφησε την τελευταία του πνοή στης κρεμμάλας το σκοινί. Είναι ήρωας.
Ο άλλος πολέμησε γενναία στη Κερυνιώτικη γη και …..χάθηκε. Ζωντανός ή νεκρός, είναι ήρωας.
Ο ένας ποιητής . Ο άλλος μουσικός.
Στίχοι και μουσική πάνε μαζί. Ευαίσθητες ψυχές, ξέφραζαν τα συναισθήματα τους ο ένας γράφοντας στίχους και ο άλλος παίζοντας μουσική.
Ίσως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτά τα νέα παιδιά , να ’ναι κάπου μαζί γράφοντας στίχους και παίζοντας μουσική, για μια χαμένη πατρίδα, κρατώντας το χέρι και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια που παν’ στη Λευτεριά.
Ευαγόρα , Αντώνη, Παύλο , Χρίστο, Μιχάλη , Αδάμο , Παυλάκη , Γιώργο ………Σας χρωστάμε.
Σας χρωστάμε πολλά.
Συγχωρέστε μας που δε σταθήκαμε αντάξιοι.

Η μητέρα του Αντωνάκη Λούλλα, με τα παιδιά που την επισκέφθηκαν Ζαμπέττα Πιερή,  Έλενα Κωστή,  Λύσανδρος Τζουβάνη και Αντρέας Λαζάρου

Η φωτογραφία του Αντωνάκη μπροστά από τα κρίνα μαρτυρεί τον καημό της μάνας

Ο πατέρας του Αντωνάκη, Βραχίμης που απέθανε με τον καημό του γιου του

Η μητέρα του Αντωνάκη Λούλλα

Ο Αντωνάκης με τους γονείς του Λούλλα και Βραχίμη και την αδελφή του Μαρούλλα.

Ο Αντωνάκης μαθητής στην Ακαδημία Παπαθωμά στο Βαρώσι

Ο Αντωνάκης

Στρατιωτική φωτογραφία του Αντωνάκη

Ο Αντωνάκης χαμογελαστός με τη μπάλα στα χέρια από φωτογραφία του Δημοτικού σχολείου Ξυλοτύμβου

Ο Αντωνάκης ξεχώριζε για το ωραίο παρουσιαστικό του, ψηλός, όμορφος, πάντα στην πρώτη σειρά στις παρελάσεις του σχολείου του

Ο Αντωνάκης με το αγαπημένο του βιολί

Με τη μητέρα του πριν τη κατάταξη στο στρατό

Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016 τελέστηκε από την Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Ξυλοτύμβου η νεκρώσιμη ακολουθία του 20χρονου Στρατιώτη της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού Αντώνη Βραχίμη Πολυδώρου που χάθηκε στο Συγχαρί στις 23 Ιουλίου 1974 και τα λείψανα του οποίου ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν πρόσφατα.

Το απόγευμα στις 5:30 μ.μ έγινε Τρισάγιο και μια μικρή εκδήλωση προς τιμή του ήρωα στο χώρο του Μνημείου Πεσόντων και Αγνοουμένων της Κοινότητας.